Οι καιγόμενες σάρκες της Μάνας μας

Οι στιγμές της καταστροφής δεν είναι κατάλληλες ούτε για προσκλητήριο υπευθύνων ούτε για κατανομή ευθυνών. Είναι οι ώρες της συλλογικής ευθύνης και της υπευθυνότητας, της αυτοκριτικής, της ανασύνταξης και της αναδιοργάνωσης.
Η άμεση συμπαράσταση της κυπριακής πολιτείας και των Κύπριων πολιτών στη δοκιμαζόμενη Ελλάδα, καταδεικνύουν τους αδιαίρετους δεσμούς αίματος που μας ενώνουν και δεν επιτρέπουν σε λαό και ηγεσία να είναι απόντες από την προσπάθεια αναχαίτισης της τραγωδίας και ανακούφισης των πληγών που άφησε πίσω της. Η Κύπρος γνωρίζει από καταστροφές γιατί τις ζήσαμε στο πετσί μας και έχουν εμπεδωθεί στην ιδιοσυγκρασία μας, έτσι τα αντανακλαστικά μας δεν μπορούσαν παρά να λειτουργήσουν συλλογικά και άμεσα.
Οφείλουμε ωστόσο, μέσα από τον καπνό και τις στάχτες, να οδηγηθούμε σε συμπεράσματα και σε διδάγματα τα οποία να αξιοποιήσουμε άμεσα, καθώς οι φλόγες που έζωσαν την Ελλάδα δεν είναι θέαμα στην άκρη του ορίζοντα ούτε απλώς κοντινό συμβάν. Πρόκειται για κατάσταση την οποία πρέπει να αντικρύσουμε ως γεγονός που συνέβη όχι στη γειτονιά μας αλλά στο σπίτι μας. Αντίστοιχα φαινόμενα, καιρικά ή κατόπιν παρέμβασης του ανθρώπινου παράγοντα, μπορούν ανά πάσα στιγμή να συμβούν, ξεπερνώντας σε έκταση τις πρόσφατες δικές μας καταστροφικές πυρκαγιές στην οροσειρά του Τροόδους. Έχουμε χρέος να είμαστε προετοιμασμένοι για τη χειρότερη δυνατή κατάσταση, αλλιώς δεν αποκλείεται, οποιαδήποτε στιγμή, να βρεθούμε σε ανάλογη θέση.
Η κυβέρνησή μας οφείλει να εμπλουτίσει το στόλο των πτητικών μέσων που μπορούν να επέμβουν δραστικά για την κατάσβεση πυρκαγιών. Να ενισχύσει τα επίγεια μέσα πυρόσβεσης, ιδιαίτερα έτσι ώστε να μπορούν να έχουν πρόσβαση σε δύσβατες περιοχές. Να ενδυναμώσει το ανθρώπινο δυναμικό του πυροσβεστικού σώματος, σε ποσότητα, ποιότητα, διασπορά και ευελιξία. Να προετοιμάσει αντιπυρικές ζώνες και προσβάσεις σε δασώδεις περιοχές. Να ετοιμάσει ολοκληρωμένα σχέδια εκτάκτου ανάγκης με τα οποία να διασφαλίζεται η προστασία και η διάσωση των πληθυσμών στις περιοχές αυξημένου κινδύνου. Πέρα όμως από την αρμοδιότητα της εκτελεστικής εξουσίας, υπάρχει και η ευθύνη του νομοθέτη, ο οποίος είναι επιφορτισμένος με το καθήκον της δημιουργίας του νομικού πλαισίου που θα λειτουργεί αποτρεπτικά τόσο προς την αμέλεια όσο και προς τη συνειδητή δημιουργία πυρκαγιών.
Η ολοκλήρωση της παρούσας θερινής περιόδου μας αφήνει ένα μεγάλο διάστημα για καλή προετοιμασία μέχρι το επόμενο καλοκαίρι. Αυτή την περίοδο έχουμε όλοι την ευθύνη να εργαστούμε για την αντιπυρική θωράκιση της πατρίδας μας, ώστε να αντιμετωπίσουμε καλύτερα τους κινδύνους που συναντήσαμε φέτος ώστε να μη βιώσουμε την τραγωδία που σήμερα βιώνει ο ηπειρωτικός ελληνισμός. Μακάρι οι πληγές στις καιγόμενες σάρκες της Μάνας μας σύντομα να επουλωθούν σύντομα και να μην επαναληφθεί τέτοια τραγωδία ποτέ, για κανέναν, πουθενά.

Μακάριος: Καθοδηγητής Αγώνα

Επιστρέφοντας στην Κύπρο μετά από την εξορία στην οποία τον οδήγησε το άφρων πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου, ο Εθνάρχης Μακάριος αντίκρισε τον πόνο του λαού του και την καταστροφή της πατρίδας του. Στις 7 Δεκεμβρίου του 1974, από το μπαλκόνι της καμένης από τους πραξικοπηματίες Αρχιεπισκοπής, απευθύνθηκε στον προδομένο και βασανισμένο λαό της Κύπρου: «Δείξε αντοχήν και εγκαρτέρησιν. Στάσου όρθιος επί των ερειπίων. Κατέπνιξε τον πόνον σου. Σφόγγισε τα δάκρυά σου. Μην λυποψυχήσης. Και μην υποστείλης την αγωνιστικήν σημαίαν.». Και ο κυπριακός λαός βρήκε τη δύναμη και σκούπισε τα δάκρυά του, τόλμησε να μην γονατίσει, βρήκε τη δύναμη και στάθηκε όρθιος.
Κατά την πρώτη επέτειο του πραξικοπήματος, στις 15 Ιουλίου 1975, ο Μακάριος έβλεπε να μετουσιώνεται σε πράξη το κάλεσμα της αγωνιστικότητας που απηύθυνε στο λαό του και μπορούσε πλέον να εκφράσει με βεβαιότητα αυτό που σήμερα θεωρούμε αυτονόητο. Ότι «και μόνοι και μετά πολλών θα συνεχίσομεν αγωνιζόμενοι μέχρις οτου ανακτήσωμεν την πλήρη ανεξαρτησίαν μας και την εδαφικήν ακεραιότηταν της νήσου μας. Λαοί οι οποίοι έχουν την τόλμην και την δύναμιν να αγωνίζονται και εν ανάγκη να θυσιάζονται, οι λαοί αυτοί ζουν και ουδέποτε αποθνήσκουν. Και ο Ελληνικός Κυπριακός Λαός προώρισται να ζήσει. Και θα ζήσει!»
Στις 20 Ιουλίου 1977, λίγες μόνο μέρες πριν από το θάνατό του, ο Εθνάρχης Μακάριος σημείωνε ότι «η Τουρκία πιστεύει πιθανώς ότι η πάροδος του χρόνου και οι πολλές δυσκολίες θα μας απογοητεύσουν ώστε να εγκαταλείψουμε τον αγώνα και να υποταχθούμε τελικά στη μοίρα μας» για να διακηρύξει στη συνέχεια ότι «αυτό δεν θα γίνει ποτέ!». Τόνισε ότι θα είμαστε «αγωνιστές ανυπότακτοι, όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσες δυσκολίες κι αν συναντήσουμε», και απευθυνόμενος στο λαό και στις γενιές που ακολούθησαν άφηνε την εξής παρακαταθήκη: «Να συνεχίσεις την αντίσταση, να συνεχίσεις τον αγώνα ανεξαρτήτως χρόνου και θυσιών, μέχρι της φυγής του Τούρκου επιδρομέα από τα χώματά σου, μέχρι της νίκης του δικαίου σου… και το δίκαιο θα νικήσει!»
Σήμερα, τριάντα χρόνια μετά, η γραμμή του Εθνάρχη Μακαρίου είναι όχι μόνο επίκαιρη αλλά και χρήσιμη. Υπενθυμίζει ότι αυτός ο λαός είναι φτιαγμένος από καλά υλικά, ότι ξέρει να σηκώνεται, να ανορθώνεται και να προοδεύει. Υπενθυμίζει ότι έχουμε καθήκον να συνεχίσουμε τον αντικατοχικό μας αγώνα για όσο χρόνο χρειαστεί και με όσες θυσίες αυτό συνεπάγεται.
Ίσως κάποιοι να κουράστηκαν, να βαρέθηκαν ή να έχουν άλλα στο μυαλό τους. Όμως για το δικό μας το μυαλό και για την δική μας την καρδιά φάρος και καθοδηγητής είναι οι υποθήκες του Εθνάρχη Μακαρίου και είμαστε βέβαιοι ότι με αυτούς τους οδοδείκτες ουδέποτε θα παραστρατήσουμε από το δρόμο της αναζήτησης του δικαίου του τόπου μας και του λαού μας.