Συνομιλίες άνευ όρων

Δεν θεωρώ ότι η σύμπτωση απόψεων ανάμεσα στις ηγεσίες του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ είναι προϊόν συνομωσίας, προσυνεννόησης ή συμπαιγνίας. Αυτές οι ενέργειες είναι απαραίτητες όταν υφίσταται κάποια σχετική διάσταση απόψεων και υπάρχει ανάγκη για εναρμόνιση και συντονισμό. Στην προκειμένη περίπτωση ωστόσο, έχουν επικρατήσει και στα δύο κόμματα εκείνες οι τάσεις που παραδοσιακά διακρίνονταν από την υποχωρητική νοοτροπία του καλού παιδιού, οπότε η παραγωγή θέσεων που χαρακτηρίζονται από παρόμοιες μέχρι όμοιες είναι απολύτως φυσιολογική εξέλιξη. Τα προβεβλημένα στελέχη της πάλαι ποτέ πλατφόρμας του ΝΑΙ έχουν παρεισφρήσει στα επιτελεία τόσο του Ιωάννη Κασουλίδη όσο και του Δημήτρη Χριστόφια με ρόλους πρωταγωνιστικούς και καθοδηγητικούς. Παράλληλα, οι υγιείς αγωνιστικές φωνές στον ΔΗΣΥ και στο ΑΚΕΛ παραμένουν περιθωριοποιημένες και επιλέγουν, για λόγους πολιτικής αυτοσυντήρησης, είτε το χειροκρότημα του κλακαδόρου είτε τη σιωπή της αξιοπρέπειας.
Πρόσφατο παράδειγμα της ταύτισης απόψεων των δύο υποψηφίων Προέδρων είναι οι παράλληλες συνεντεύξεις τους που δημοσιεύθηκαν στη ΣΗΜΕΡΙΝΗ της Κυριακής στις 2 Δεκ. 2007. Σε ερώτηση σχετικά με τους χειρισμούς που θα κάνουν στο εθνικό μας θέμα μετά από ενδεχόμενη εκλογή τους, απαντούν και οι δύο εθελοντικά για το διακαή τους πόθο για συνάντηση με τον κατοχικό ηγέτη Μεχμέτ Αλί Ταλάτ. Ο μεν Κασουλίδης αναφέρει: «Την επόμενη μέρα της δικής μου εκλογής θα πάω πρώτα να συναντηθώ με τον Ταλάτ, πριν αναλάβω την προεδρία του κράτους, σαν εκλελεγμένος Πρόεδρος». Ο δε Χριστόφιας επαναλαμβάνει και επαυξάνει: «Εγώ δεν έχω πρόβλημα να συναντηθώ με τον Ταλάτ. Αν θέλετε, ως εκλεγμένος Πρόεδρος δεν αποκλείω συνάντηση ακόμη και χωρίς ημερήσια διάταξη». Δηλαδή και οι δύο μετατρέπουν σε θέση τη ψευδαίσθηση ότι το Κυπριακό υπάρχει ως πρόβλημα λόγω της επιμονής του Τάσσου Παπαδόπουλου για καλή προετοιμασία των συνομιλιών μέσω της εφαρμογής της συμφωνίας της 8ης Ιουλίου. Και σε αντιδιαστολή προτείνουν άνευ όρων συνομιλίες, χωρίς προετοιμασία και χωρίς καθορισμένο περιεχόμενο.
Είναι σαφές ότι οι προεδρικές εκλογές του ερχόμενου Φεβρουαρίου δεν θα φέρουν αντιμέτωπους υποψηφίους ως πρόσωπα, αλλά φιλοσοφίες χειρισμού της εθνικής μας υπόθεσης. Οι επιλογές δεν είναι τρείς αλλά μόνο δύο: η σθεναρή διεκδίκηση μίας καλύτερης λύσης και το έλλειμμα αγωνιστικότητας και αντιστάσεων. Το ΔΗΚΟ ήταν πάντα συνεπές στην επιλογή της πρώτης και ο Τάσσος Παπαδόπουλος είναι ο υποψήφιος που ικανοποιεί τις ανησυχίες του κυπριακού λαού. Οι ανθυποψήφιοί του ωστόσο, περιορίζονται στην προσπάθεια ικανοποίησης των ψηφοφόρων του κ. Κώστα Θεμιστοκλέους, προσδοκώντας σε ερείσματα για το δεύτερο γύρο των εκλογών, εξ’ ου και η ανάλογη πλειοδοσία σε άνευ όρων υποχωρητικότητα και ψευδεπίγραφο ρεαλισμό…